Występowanie patologii w kanalikach łzowych oraz ich niedrożność objawia się większym łzawieniem.
Najczęstszym powodem niedrożności są urazy. Niestety zazwyczaj przerwaniu ulega dolny kanalik łzowy (aż 6 razy częściej niż kanalik łzowy górny), który odprowadza 80% łez. Prawidłowe opatrzenie chirurgiczne rany jest niezbędne, aby nie pojawiło się uporczywe łzawienie.
Również stany zapalne – szczególnie przebyte wirusowe, chlamydiowe czy grzybicze zapalenia spojówki i rogówki, anomalie wrodzone, stosowanie wysokich dawek 5-fluorouracylu, a także naświetlanie promieniami Roentgena okolicy oczodołów – stanowią jedną z najczęstszych przyczyn patologii kanalikowych.
Postępowanie terapeutyczne zależy od choroby podstawowej. W przypadku niewielkiego zwężenia bądź zrostu można zaintubować kanaliki łzowe sondą samostablilizującą. Częściej jednak takie przypadki wymagają przeprowadzenia przezkanalikowej laserowej dakrocystorhinostomii (LDCR), czyli wykonania operacji połączenia woreczka łzowego z jamą nosową po pozbyciu się zrostów w kanalikach łzowych. Czas gojenia pooperacyjnego jest u takich pacjentów nieco dłuższy (okres intubacji kanalików łzowych trwa 6 miesięcy), jest to jednak zabieg mało szkodliwy dla tkanek kanalików łzowych i o wysokiej skuteczności.